Social Climate Tech News

Thu 20 10 2022
Image

India's weg naar netto nul – geen tijd om te bezuinigen op ambitie of doel

by bernt & torsten

Besneeuwde toppen, heldere luchten, kronkelende rivieren – we waren in het betoverende Himalaya-landschap van Ladakh. Van Himalaya blauwe schapen die graasden aan de oevers van de Indus-rivier tot chortens (boeddhistische heiligdommen) en kleurrijke gebedsvlaggen langs de weg, het was een constante herinnering aan evenwicht.

Verspreid over 4,2 miljoen vierkante kilometer slaat de Himalaya de grootste hoeveelheid sneeuw en ijs op na de poolgebieden. De gletsjers leveren zoetwater en andere belangrijke ecosysteemdiensten aan meer dan 750 miljoen mensen. Regio’s zoals Ladakh, die weinig regenval ontvangen, zijn de thuisbasis van grote rivieren, alleen vanwege deze gletsjers die het hele jaar door water leveren.

Tegenwoordig nemen de meeste gletsjers snel af als gevolg van de opwarming van de aarde, wat leidt tot waterschaarste en natuurrampen. Tegelijkertijd lopen leven, levensonderhoud, biodiversiteit en ecosystemen gevaar.

Dit is ground zero, voor klimaatverandering en voor klimaatactie.

Het gezicht van Ladakh verandert. Van een bergachterland dat afhankelijk is van landbouw en veeteelt, ontwikkelt het zich nu als een hub voor hernieuwbare energie. De regio heeft gemiddeld 320 dagen zon per jaar en het valleiterrein ervaart vaak sterke windomstandigheden. Op basis hiervan is het landelijke plan om 10 gigawatt aan groene energiecapaciteit op te zetten via zonne- en windparken.

Dergelijke initiatieven zijn belangrijk bij het bereiken van het grotere klimaatactieplan van India. Op de COP26 in Glasgow verhoogde India zijn doelstellingen voor schone energie, met als doel om tegen 2030 500 gigawatt aan hernieuwbare energieproductie te bereiken en te voldoen aan 50% van de energiebehoeften van het land via hernieuwbare bronnen. Het verbond zich ook tot netto nul tegen 2070. In een scenario waarin de energiebehoefte snel toeneemt en de energiezekerheid meer aandacht heeft gekregen, vereist dit een zorgvuldige afweging van alternatieven.

India neemt al verschillende initiatieven om de klimaatverandering aan te pakken, waaronder de geleidelijke decarbonisatie van belangrijke sectoren. De gemiddelde CO2-emissie-intensiteit van de staalindustrie, die bijna een derde van de directe industriële CO2-uitstoot voor zijn rekening neemt, is gedaald van 3,1 ton/ton ruwstaal (T/tcs) in 2005 tot ongeveer 2,6 ton in 2020. Indian Railways, het op drie na grootste spoorwegnet ter wereld, wil tegen 2030 netto nuluitstoot bereiken. De transportsector is een van de meest koppige in transitie, en als India het kan, zal de wereld toekijken en volgen.

Wat betreft de toevoeging van hernieuwbare energiecapaciteit onder grote economieën, heeft India de snelste groei doorgemaakt tussen 2014 en 2021. Maar het aandeel hernieuwbare energie in de totale elektriciteitsproductie is nog steeds slechts 10 procent. Er is dus nog een lange weg te gaan.

Een groene energietransitie vereist toegang tot technologie en toegang tot goedkoop kapitaal. Betaalbare klimaatfinanciering is daarom absoluut essentieel voor ontwikkelingslanden. In het kader van de Overeenkomst van Parijs kregen ontwikkelingslanden 100 miljard dollar per jaar toegezegd om hun klimaatdoelen te halen. Maar alleen al de behoeften van de Indiase energie-economie vereisen tegen 2030 USD 160 miljard per jaar om de netto nuldoelstelling te bereiken, drie keer het investeringsniveau van vandaag. We moeten snel meer economie leveren.

Samenwerking tussen overheden en de private sector is cruciaal om dit mogelijk te maken.

De energietransitie raakt mensen direct – en een rechtvaardige transitie betekent uitkijken voor werknemers die banen verliezen en gemeenschappen die afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen. Het is niet zo eenvoudig als het inschakelen van een lichtschakelaar, maar met deze factoren kan en moet rekening worden gehouden door nieuwe banen te creëren, om te scholen en inkomensverliezen te overbruggen via sociale bescherming. Klimaatadaptatie is net zo belangrijk, omdat meer dan 80 procent van de Indiërs in regio’s woont die zeer kwetsbaar zijn voor natuurrampen zoals overstromingen, droogtes en cyclonen.

Het behoud van biodiversiteit is een ander belangrijk aspect van het klimaatverhaal. India heeft slechts 2,4% van het totale landoppervlak van de wereld, maar heeft bijna 8% van de totale biodiversiteit. Het biedt ecosysteemdiensten en hulpbronnen die het levensonderhoud en de grondstoffen van de samenleving ondersteunen aan belangrijke industrieën. Wanneer we nieuwe banen willen creëren in sectoren zoals hernieuwbare energie en groene infrastructuur, moeten ook traditionele bestaansmiddelen worden beschermd die eeuwenlang afhankelijk zijn geweest van verantwoorde interacties met de natuur.

India loopt voorop in de wereldwijde samenwerking als het gaat om klimaatmitigatie en -aanpassing. Via netwerken zoals de International Solar Alliance en One Sun, One World, One Grid hoopt het te leiden tot het waarborgen van toegang tot schone energietechnologieën voor ontwikkelingslanden. Initiatieven zoals de Coalition for Disaster Resilient Infrastructure vergroten de rampenbestendigheid voor landen die extreem kwetsbaar zijn. Wederzijds voordelige institutionele en investeringsverbintenissen zullen de effectiviteit van deze inspanningen bepalen.

Het is ook een balans tussen oud en nieuw. De wereld heeft veel te leren van het diverse traditionele kennissysteem van India, dat het ethos van duurzaam leven opslokt, en zijn pogingen om dit te combineren met geavanceerde activiteiten in wetenschap, technologie en industrie. In Ladakh klom ik naar een ijsstomp – een kunstmatige “gletsjer” die grondwater in de winter bevriest en geleidelijk vrijgeeft, omdat het in de zomer smelt. Deze eenvoudige innovatie die wetenschap combineert met gemeenschapsactivisme en culturele overtuigingen kan resoneren met anderen.

Hooggelegen bergecosystemen bevinden zich in de frontlinie van de klimaatverandering. Wat ik in Ladakh zag, geeft me enige hoop. Lokale gemeenschappen streven naar klimaatactie door mitigatie, samenwerking en innovatie. De moeilijke vraag is of we meer van dit nationaal, regionaal en wereldwijd kunnen repliceren, met ook diepere investeringen in aanpassing, omdat een samenleving het gewicht en de belofte van klimaatactie alleen niet kan dragen.

Share: