Vroeger was het cultuur – nu is het genetica en ras

by bernt & torsten

In het Noorden hebben politieke partijen aan de rechterkant één absurd voorstel gedaan, in een poging om mensen en talen uit te wissen die niet passen in het beeld van de natiestaat.Schokkend genoeg is de oplossing voor armoede en criminaliteit niet het afbreken van de klassenmaatschappij en het streven naar een eerlijkere verdeling van middelen, maar discriminerende maatregelen tegen kinderen.

Sommigen gaan direct in op het argument en willen bespreken hoe legitiem deze voorstellen zijn.Helemaal niet, natuurlijk.Illusies van serieuze partijpolitiek hadden allang moeten vertrekken, net zoals alle dromen van rechtvaardigheid bij de doden hadden moeten blijven en opgesloten hadden moeten worden.

Het is moeilijk om niet nostalgisch te worden, alsof verlangen naar een andere tijd de huidige richting kan veranderen.We zijn al gevraagd om onder de vlag van keuzevrijheid te gaan, waaronder de welvaart werd verkocht en mensen steenrijk werden.We zijn al concurrenten geworden, consumenten en klanten die moeten geloven dat sommigen slechter kunnen concurreren dan anderen.Eerst was het een kwestie van cultuur, en nu is het een kwestie van genetica en ras.Dat is de racistische houding die door alle politiek heen bloedt.

Het is zo genormaliseerd in de politiek van Global Norths dat de liberale benadering van migratie als goedkope arbeid nu utopisch aanvoelt, ondanks de “behoefte” van de groeiende middenklasse aan een huisrenovatie, schoonmaak van huizen, levering van voedsel, kleding, planten, kauwgom, wat dan ook, is gebaseerd op belabberde werkomstandigheden waaronder migranten bereid zijn te werken om deportatie te voorkomen.Wie niet kan werken of een criminele levensstijl kan leiden, mist menselijke waarde en moet vanaf hier bij voorkeur al op een directe vlucht zijn.

Tegelijkertijd krimpt de absolute vrijheid bij mensen die al besneden zijn door toegenomen segregatie en slechtere leefomstandigheden. Het gaat er nu om de voortplanting en gezinsvorming van mensen te beperken.Dit sociale beleid is vandaag de dag net zo relevant als honderd jaar geleden, toen het probeerde om te gaan met de gevolgen van de overgang naar een industriële samenleving en de klassenverschillen die daaruit voortvloeiden.

Het resulteerde uiteindelijk in sterilisatiewetten en tijdens het interbellum, in sommige landen in het Noorden, begon de staat met het gedwongen steriliseren van specifieke etnische groepen, geesteszieken, gehandicapten, sekswerkers en transgenders, terwijl politieke tegenstanders in interneringskampen en gevangenissen werden geplaatst.

Het is niet de eerste keer dat het Globale Noorden mensen en talen probeert uit te wissen die niet in het beeld van de natiestaat passen.In de film Historjá – stitches for Sápmi (2022) vertelt de kunstenares Britta Marakatt-Labba over een traumatische ervaring van het bijwonen van een nomadische school in Karesuando van zeven waar Sami-kinderen Zweeds zouden leren omdat het als hun moedertaal werd beschouwd.

Ze vertelt over de gedwongen verplaatsingen aan het begin van de 20e eeuw, toen de Noorse staat werd gevormd en de grens tussen Noorwegen en Zweden voor velen een fictieve grens werd vastgesteld die met geweld werd geïmplementeerd.Ze zegt geboren te zijn in de politieke strijd, wat te zien is in het ongelooflijke werk The Crows (1981), dat de barricade bij Alta en een zwerm kraaien portretteert die een metamorfose ondergaan tot politieagenten.Ze vertelt dat haar moeder eerst dieren in verschillende politieke contexten plaatste: “Na een tijdje kwam de wind en veegde de sporen weg, de kraaien zijn hier geweest”.

Het figuratieve borduurwerk Marakatt-Labba combineert vaak het tactiele en visuele om de nabijheid van wat wordt weergegeven te versterken.Ze zegt dat haar werkproces is “als reizen in een mist” om te zien welke werelden zich openen.Het gaat vaak over verhalen die verband houden met het landschap en de Sami-mythologie, de onderwereld en de ondergrondse.Zij die verdwijnen wanneer het land en deze heilige plaatsen worden uitgebuit.Ze zegt dat de nu onzekere weersomstandigheden tijdens de winter betekenen dat de rendieren geen toegang hebben tot grasland onder de ijskorst gevormd door de sneeuw die keer op keer smelt en bevriest aan het ijs en daarom niet kunnen overleven, wat betekent dat jonge mensen gedwongen worden om in de mijnen te gaan werken en met tegenzin het land te exploiteren voor de kost.

Ik denk aan alle kwesties die in de schaduw van het politieke spel staan en hoe verwoestend het is dat ze niet mogen plaatsvinden.Dat alles gebeurt in stilte, zelden in een strijd tussen activisten en de politie.

Slechts een paar dagen nadat de film in Zweden in première ging, kwam de rechterlijke beslissing om Beowulf Mining een mijn in Gallók te laten bouwen.De spoorlijn die Noord-Zweden met de hoofdstad verbindt, wordt uitgebreid.Dit wordt een “groene transitie” genoemd, zelfs door links, en zal ons hopelijk redden van op hol geslagen elektriciteitsprijzen, post-pandemie, recessie en oorlog.Nieuwe industrialisatie is helemaal niet nieuw, ook niet toen het baanbrekende documentaireboek Gruva (1968) uitkwam, waarin mijnwerkers in Svappavaara werden gefotografeerd door Odd Uhrbohm en spraken via Sara Lidmanstranscripties en pen.De historische staking die zevenenvijftig dagen duurde in 1969-70 ging over de werkomstandigheden van de mijnwerkers onder de LKAB en wat het werk deed met het lichaam en de psyche, maar nu zijn de problemen veel belangrijker.

Wat gebeurt er over tien of twaalf jaar als de mijn waardeloos wordt?Hoe moet de verdeling van middelen er landelijk uitzien?Hoeveel gaat de elektriciteit ons kosten?Waait er een niet-Noordse of niet-westelijke wind?Wordt water geprivatiseerd?Hoeveel steden zullen er nog worden verplaatst om bedrijven in staat te stellen in de grond te blijven graven totdat we allemaal door één groot gat worden opgeslokt?Wie gaat de zorg redden?Zie deze vragen als een eigen taaltest, van burger tot onze politici.Laat ons weten wat het resultaat zal zijn.